Styn Vanbrabant laat zich in zijn tekeningen en etsen inspireren door vaak vervreemdende, maar nooit onbekende merkwaardige vormen en monumentale sculpturen in een schier oneindige lege ruimte.

Ze lijken op meteorieten of draperieën met donkere holten, kraters en verborgen ruimten. Maar anderzijds ogen ze bevreemdend zacht als de plooien in hersenen. Vrij van definieerbaar formaat of functie komen ze toch vaak monumentaal over. Of schuilt er werkelijk iets groots in deze vormen? Ze lijken gestaag te groeien, alvorens geboren te worden om associaties te insinueren en twijfels te laten rijzen in de gedachten van de toeschouwer. Ingetogen humor en zelfrelativering geven zijn werk vaak ook een speelser ambigu karakter, waardoor de werkelijke betekenis vaak verborgen blijft.

Deze oervormen kunnen tevens gelezen worden als een metafoor voor de steeds veranderende wereld rondom ons of voor het menselijke brein met zijn schijnbaar onuitputtelijk vermogen tot ontdekken en creativiteit. Ze lijken ook troost te willen bieden voor sombere gedachten eenzaamheid, de chaotische en vreemde wereld. Een ander soort icoon voor een nieuwe andere wereld.